De solo vormt een drieluik van drie bewegende beelden, drie onderscheiden en tegelijk ondeelbare tableaus. Samen creëren ze een multi-triptiek die drie heel verschillende scènes aanbiedt als één verbonden ervaring. Zonder elkaar zijn ze niets. De inclusieve ‘of’ in de titel herinnert aan de keuze tussen koffie, melk en café au lait. Drie uiteenlopende onderzoeksthema’s vertrekken vanuit het gedeelde vraagstuk van het monster zoals koffie voortkomt uit een plant en melk uit een dier, terwijl die voor hun bestaan allebei afhankelijk zijn van de aarde. In hun fusie ontstaat er iets anders dan beide vloeistoffen afzonderlijk. 

 

De dramaturgie van het geheel is ‘ømonstreus’: in elk deel schuilt er ambiguïteit, met bewegende beelden die zich soms moeilijk laten ontcijferen of helder en scherp te krijgen zijn. Met elementen die zich eerst openbaren en het volgende moment al weer anders zijn. Noem het ‘monster’-momenten van zowel zekerheid als onzekerheid, tegelijk in het heden van het bewustzijn. 

 

Het stuk wil elke toeschouwer de mogelijkheid bieden om zich via de zintuigen en het denken een eigen verhaal te vormen. Een lijn door het stuk is dat er steeds minder kleding is, of dat er steeds meer huid zichtbaar wordt, terwijl het licht verduistert naarmate de tijd verstrijkt. Het einde voelt als een nieuw begin, een verzoening met wat er verloren is gegaan. Het is een treurig/gelukkig einde, met hoop/wanhoop - ik heb er ook zelf niet echt een mening over. Ook voor mij blijft mijn dramaturgische constructie en metaverhaal voor een deel ongrijpbaar. Elke definitie van het monster voelt als een nieuwe contradictie.