top of page

Mijn (artiesten)naam is ​Milø Slayers, aangenaam! ​Mijn wieg stond in 1993 in Brussel. Ik woon er nog steeds.

Thuis onderhoud ik terraria met insecten én mijn zwak voor depressieve muziek / punk / industriële techno / hip house op Spotify of Soundcloud.


​

Plan de travail 8.png

BIO

dd.png

Sinds 2015 studeerde ik ‘Art et Chorégraphie’ aan de Académie Royale des Beaux-Arts in Brussel, waar ik een onderzoek deed op twee sporen. Voor mijn theoretische vakken ging ik naar de faculteit Espace Urbain, maar mijn praktijk speelde zich af in ISAC (Institut d’Art et Chorégraphie). Het is een opleiding die studenten wil doen nadenken over en met het lichaam, om het in te zetten als plastisch materiaal én als ruimte voor reflectie. 

 

Mijn eigen parcours situeert zich tussen de zogenaamde ‘urban arts’ en de kunst die ‘hedendaags’ heet. Dat eerste speelveld, vóór ik op de Academie begon, was vooral een collectief gebeuren. Ook ons danscollectief Slayers heeft zich sinds 2013 continu opengesteld voor ook andere crews. Mijn hele jeugd ging gepaard met hiphop, aangedreven door de intuïtie en de spontaniteit waarmee je van de muziek op je telefoon tot een freestyle komt in een station, een park, een sporthal... Ongeacht hoe warm het is of hoe hard de ondergrond. Free style, free mind! 

 

Met Slayers hebben we niet alleen meegedaan aan battles, maar ook geëxperimenteerd met bewegingsonderzoek in groep. Tussen 2015 en 2017 maakten we met steun van Maison de Création BXL Nord, LezArtsUrbains en Maison des Cultures Molenbeek de danscreatie Cyborg’s Quest. In 2017 volgde het dans- en videoproject Wormhole, op internet te volgen als een webserie. En nog in dat jaar wonnen we met Slayers de H​ip Hop Games Belgium, en mochten we naar de vierjarige Jeux de la Francophonie​ in Abidjan in Ivoorkust. Hiphop brings you everywhere.

  • ​In de derde bachelor van mijn dansopleiding aan het Brusselse ISAC kregen we de opdracht om een bewegend werk te maken, een performance zonder enige tijdsbeperking. Mij daagden ze uit om voor het eerst een solo te creëren: een deur die zich opende op een heel nieuw onderzoeksveld. Als enige instrument je eigen lichaam in de ruimte. En een omlijnde thematiek om aan je dramaturgie te leren werken. Spontaan koos ik voor ‘monsterlijkheid’, en ook tijdens mijn eerste masterjaar bleef dat monster me op mijn rug zitten. Aan het einde van mijn studies heb ik die lijn gewoon doorgetrokken. Het resultaat is nu Monstrare et/ou Monere geworden. De kristallisatie van drie jaar onderzoek.

  • Die collectieve spirit van mijn eerste jaren in de hiphop is wel gebleven. Kunstenaar ben je nooit alleen. Meerdere keren per jaar organiseer ik sinds 2017 het multidisciplinaire festival Abstrahø, bij partners als ​Bronks, Decoratelier, Kunstenfestivaldesarts. Ik geef ook nog altijd alternatieve workshops hiphop aan de dansschool Impulsion en bij Decoratelier. En als danser stond ik in mei 2020 ook mee op scène in Coloured Swan 3: Harriets Remix​ van choreografe Moya Michael bij KVS. Kunst maak je nooit alleen. Je maakt ook nooit alleen kunst. Ik vind het belangrijk om mijn creaties terug te geven aan de stad, en niet alleen aan de kunsten.


  • Verder waag ik wel eens een uitstapje naar andere disciplines, om mijn eigen lichamelijke praktijk fris te houden en open te blijven trekken. Ik neem graag foto’s. Ik schrijf poëzie. Ik maak muziek op Soundcloud. En ik speel minstens twee uur per dag de game Football Manager, of andere games als Antichambre, HyperRogue, Age of Empire II...  Milø Slayers is de naam, aangenaam!

bottom of page